مصطفی رحماندوست، شاعر و نویسندهی کتابهای کودکان و نوجوانان گفت: سعی میکنم شعار ندهم. عیدی، عیدی است و باید پول باشد. قابل شمارش باشد. باید صندوق دارایی بچه را چندتا عدد ببرد بالا. یادم هست که در بچگیمان کیف میکردیم وقتی عیدیهایمان فلانقدر تومان میشد. کتاب هم عیدی میدهم، ولی سعی میکنم خیلی معنوی نباشد. مادی هم باشد.
مصطفی رحماندوست در گفتوگو با ماهنامهی لاکپشت پرنده از آیین گشایش سالِ نو در سالهای کودکی تعریف کرده و از تفاوتهای آن با گذرانِ عید نوروز در دوران بزرگسالی گفته است. رحماندوست به هر کسی که کوچکتر از خودش باشد، عیدی میدهد؛ هم پول و هم کتاب.
به عقیدهی این شاعر، وقتی بچه به سن سه و نیم سالگی میرسد، ازنظر روانشناسی آمادگی این را دارد که با آیینها و رسوم مختلف آشنا شود و وظیفهی بزرگترها است که آیینها را به او انتقال بدهند و ریشههایش ازنظر فرهنگی را به رخش بکشند. آیینها مثل عیدفطر که پدر و مادر باید بروند نماز بخوانند و فطریه بریزند و... این آیین است. در عید نوروز هم باید لباس نو بپوشند. عیدی بگیرند و خانهی این و آن بروند و... اینطوری بچه هم ریشه و هویت خودش را پیدا میکند و هم دلبستگی و همبستگی نسبت به افراد خانواده و فامیل پیدا میکند. همیشه اینطور بوده و هرچقدر عید شادتر و شیرینتر باشد، ماندگارتر است. برای اینکه چیزی در ذهن بچهها میماند که حس ایجاد کند و به خاطره تبدیل شود.
رحماندوست برای خوشگذرانی در ایام نوروز به والدین پیشنهاد میدهد: بهتر است موبایلها و لپتاپها و تبلتهایشان را خاموش کنند و با بچهها بازی کنند و به حرفهای آنها گوش بدهند. اگر این اتفاق بیفتد، خاطره ساخته میشود. متأسفانه، الان این نوع رفتار دارد از بین میرود و کمکم باید به فکر خاطرهسازی بیافتیم.
متن کامل گفتوگو با مصطفی رحماندوست در شمارهی سوم ماهنامهی لاکپشت پرنده چاپ شده است. این نشریه به ارزیابی خدمات و صنایع فرهنگی کودکانه میپردازد و ویژهی خانوادهها، مهدکودکها و مدارس منتشر میشود.